Rozbieranie choinki

Mam problem z rozbieraniem

Siebie również, ale chcę się skupić na choince. Co roku mam kłopot, kiedy powinnam to zrobić.

Żywa choinka rządzi się swoimi prawami. Bo choć chciałabym, żeby cieszyła nas swą obecnością w domu jak najdłużej (w zeszłym roku chyba pod koniec lutego się pożegnaliśmy), to czas rozstania zawsze następuje.
Najważniejszym sygnałem, że to już, jest gubienie igieł na potęgę. Wtedy wiem, że im dłużej będzie stać udekorowana bombkami, tym jej żywot będzie coraz krótszy i marniejszy.

Co prawda w zeszłym roku po zdjęciu dekoracji choinka stała jeszcze u nas ponad miesiąc. Wszystko dlatego, że zaczęła pięknie rosnąć! Nigdy nie widziałam jak rosną choinki, a ta nasza w kilku miejscach wypuściła jaskrawozielone gałązki. Niestety wyniesienie do piwnicy skróciło jej żywot.

Tegoroczne drzewko okazało  się gorzej przystosowane, bo nie widać młodych pędów, a i sypać się zaczyna coraz bardziej. Czas na rozbieranie. Korzystając z wolnego dnia (od niepamiętnych czasów mam kilka godzin tylko dla siebie!!), postanowiłam się tym zająć. Delikatnie zdjęłam wszystkie bombki, niektóre też już ledwo zipią.

Tak się składa, że wszystkie bombki mam z odzysku. Część po dziadkach (latem muszę wybrać się na strych w domu dziadków i zobaczyć, co tam jeszcze zostało), część znaleziona na śmietniku - tak tak! (polecam grupę na fb "Uwaga - śmieciarka jedzie"- prawie każde miasto ma taką grupę). Tych akurat mam więcej, ale po rekonesansie na wsi, proporcje mogą się zmienić. Tak czy siak, uważam że mam prawdziwe skarby. Co prawda chyba ze starości niektóre ozdoby zaczęły tracić kolor, łuszczyć się (może im u mnie za ciepło?), ale i tak wyglądają pięknie. Jestem nimi oczarowana. Sami spójrzcie:

A tak wygląda prawie "goła" choinka:

Moje kwiatki - Kalanchoe

Posiadam niewielką kolekcję kwiatów doniczkowych

Początkowo obawiałam się, że wszystkie padną. Miałam złe podejście, złe nastawienie. Po przemyśleniu sprawy, dałam sobie, a właściwie nam szansę. Jest zima, kwiaty muszą przetrwać zimne szyby, gorące grzejniki, suche powietrze. Wiosną zaczną rosnąć w oczach. Na to liczę 😀

Temat moich kwiatków doniczkowych zaczęłam od pokrzywy doniczkowej. Dziś czas na kolejny okaz.

Kwiatek ze zdjęć - Kalanchoe, jest dowodem na to, że nawet zimą kwiaty rosną. Obcięłam mu wszystkie gałązki, stary był, wykręcony. Odnóżki puściły korzenie i posadziłam je w innej doniczce (pierwsze zdjęcie). Bazę zostawiłam, miałam później wyrzucić, ale stał sobie grzecznie, nikomu nie wadząc i zaczął wypuszczać listki. Rośnie sobie. Fajnie. 

Kilka słów o Kalanchoe.  To popularna roślina doniczkowa, która posiada długo utrzymujące się kwiaty. W sprzedaży dostępnych jest wiele odmian o różnych barwach kwiatów (ja mam białą). Wiele osób - niesłusznie - traktuje kalanchoe jak roślinę jednoroczną i pozbywa się jej po przekwitnięciu. Mój przykład pokazuje, że roślina ta kwitnie wiele lat (tę mam już 2 lata) i choć z czasem traci swój ładny wygląd, są sposoby by długo cieszyły oko. Co ważne, kwiat ten może kwitnąć w różnych porach roku, także zimą. Mój kwiatek kwitł kilka razy w roku, co zawsze sprawiało mi radość.

Istotne, aby być ostrożnym z podlewaniem.  Ponoć kalanchoe łatwo gnije i rozwija się na niej mączniak (wtedy te części trzeba szybko odciąć i wyrzucić). Jednak ja jestem typem, u którego zalanie kwiatków nie grozi. Raczej przesuszenie. Więc podlewam je - no dobra, staram się je podlewać - w miarę regularnie, aby nie miały "pustyni" w doniczce.  Samą siebie tłumaczę tym, że kalanchoe jest rośliną niewymagającą i ma małe zapotrzebowanie na wodę, gdyż magazynuje ją w swoich grubych, lekko ząbkowanych liściach. Więc utrzymuję ją przy życiu, zresztą zgodnie z zaleceniami, nie przelewając jej 😉 Aha, roślina ta nie lubi zraszania. U mnie to jej nie grozi, ale zapiszę tę informację dla potomnych. 

Tak wyglądają odnóżki, które obcięłam od bazy:

A tak wygląda "baza", którą chciałam wyrzucić, a ona wypuściła listki i sobie grzecznie rośnie:

Mało tego, będzie kwitnąć!!

Także nie taki straszny ze mnie hodowca, he he. Mam nadzieję, że kwiatkom jest u mnie dobrze i wszystkie będą zdrowo rosły. Czego sobie i Wam życzę!

Koleus - pokrzywa w doniczce

Uwielbiam pokrzywę w każdej postaci.

Cenię ją przede wszystkim za walory lecznicze i odżywcze. Jest bogatym źródłem witamin i soli mineralnych. Działa wzmacniająco na organizm - razem z Juniorem pijemy "zieloną herbatkę" z miodem. Wykorzystuję ją także w "produkcji" moich kosmetyków (płukanki do włosów przetłuszczających się). Zalet pokrzywy jest całe mnóstwo. Kiedyś jeszcze o tym napiszę.

Przypadek sprawił, że stałam się posiadaczką także pokrzywy w doniczce (dzięki Mamo). Koleus, czyli kolorowa pokrzywa do doniczki i ogrodu, rozgościła się na moim parapecie i ma się całkiem dobrze. 

Pokrzywy ozdobne kojarzyły mi się raczej z wersją zielono-bordową, ale po wczytaniu się w temat okazuje się, że ta moja jest z tej samej rodziny 😉 Ponoć jest to roślina bardzo wymagająca, jednak nie mogę się z tym zgodzić.  Słońce, ciepło i wilgoć - tego potrzebują. Słoneczne miejsce zapewnia im prawidłowy rozwój, inaczej się wyciągają i tracą ubarwienie. U mnie z tym słońcem trochę słabo, szczególnie o tej porze roku, a pokrzywa ma się nieźle. Ciepło mają, a wilgoć.. hmm wtedy, kiedy je podleję 😉😋 Oczywiście zalać ich nie można, bo wtedy zgniją. To, że coś im dolega, można się zorientować po stanie ogólnym rośliny. Mój koleus czasami traci dolne listki, które wcześniej żółkną. Myślę, że jest to spowodowane niedostateczną wilgotnością (obiecuję poprawę!).

Koleusy kwiną - ja jeszcze tego nie widziałam. Jednak gdy tego doczekam, to wiem, że należy te kwiaty usuwać! Bowiem osłabiają całą roślinę, jej wzrost słabnie i ogólnie pokrzywa traci na wyglądzie. Póki co będę dbać o to, by moje doniczkowa pokrzywa miała się dobrze i cieszyła oko swoją soczystością ubarwienia liści.

Aha, mimo że jest to pokrzywa, to nie nadaje się do spożycia! Co prawda nie jest mega trucizną, ale posiada szkodliwe związki, no i w smaku też podobno jest niedobra, także nie próbujmy jej zjeść! Patrzmy na nią, ale obejdźmy się smakiem!

Ostre słowa slamu

Na twórczość Rudki Zydel trafiłam przypadkiem. W oczy rzucił mi się napis : "Nie" to jest pełne zdanie. I zaczęłam czytać kto to i co chce przekazać.

Rudka jest laureatką Pierwszych Ogólnopolskich Mistrzostw Slamu Poetyckiego 2017. Slam poetycki z kolei, to specyficzna forma "obnażania się" słowem na scenie, najczęściej w knajpach, oceniana przez publiczność. Niewiele ma wspólnego ze stand-up'em czy wieczorem poetyckim. Nie ma tam śmieszkowania. Są tematy ważne i mocne. Przykładem niech będzie fragment utworu Odważ się:

Biegać po to tylko, żeby schudnąć,
to jak ciąć sobie ręce, żeby mniej bolało.
Więc biegasz tylko wtedy, kiedy jesteś wściekła,
kiedy tęsknota rozsadza cię od środka,
ale nie sypiasz z nikim, bo musiałabyś się rozebrać.
I zamiast skupić się na tym, co ciepłe i dobre,
że się śmiejesz, a on ma usta i palce
i pachnie jak coś, co chciałabyś zjeść,
myślisz tylko o tym, czy nie jesteś za ciężka
o to wszystko, co niesiesz ze sobą.
Że ważysz więcej niż facet,
który chwilę temu chciał cię nosić na rękach,
ale już nie chce, bo zmęczyły mu się dłonie
przeznaczone do dźwigania rzeczy lżejszych.

Majstersztyk. Sama autorka pisze, że wiele jej tekstów rodzi się z bezsilności i bezradności. Mówi o ważnych sprawach, po czym zalewana jest falą jadu. Do mnie to trafia. Prostota i siła przekazu. Także logiczne odpowiedzi. Jak ta z Babskich wierszy:

Zapytał mnie ktoś ostatnio,
kiedy przestanę wreszcie pisać babskie wiersze,
więc odpowiadam:
(...)
Kiedy damska maszynka do golenia nie będzie złotówkę droższa od męskiej
tylko dlatego, że jest różowa (...)

Do przemyślenia. 

Kosmetyki minimum

Żyjemy w czasach dobrobytu. Przesytu. Nadmiaru.

 

Z każdej strony atakują nas slogany reklamowe, zachęcające nas do zakupów. Jeśli chcemy być zdrowi, piękni, szczęśliwi, musimy coś kupić. W sferze kosmetyków: kremy,  balsami, szampony.. Drogeryjne półki uginają się od towarów. Co wybrać? Wmawia się nam, że nowe kosmetyki są niezbędne do lepszego życia, co generuje coraz większe potrzeby. Błędne koło. 

Wystarczy mieć tylko to, co najpotrzebniejsze, by poczuć się piękna i wolną. Co wobec tego jest niezbędne?  Zdaniem dr n.med. Izy Załęskiej z Kliniki Młodości w Krakowie niezbędne minimum to:

• produkt do demakijażu, który starannie oczyści skórę;
• peeling wspomagający odświeżanie naskórka, stosowany raz na kilka dni
• krem nawilżający, a w przypadku skóry suchej - lipidowy, zmniejszający przeznaskórkową utratę wody
• całoroczna ochrona przed zanieczyszczeniami powietrza i promieniowaniem UV

Wszystko po to, żeby dobrze wyglądać. Atrakcyjność zewnętrzna podnosi naszą samoocenę i upatrujemy w niej drogę do sukcesu. Stąd popularność wszelkiego rodzaju zabiegów. I wcale nie o chirurgię tu chodzi! Wg raportu Naturativ najpopularniejsze  rytuały to:

•  masaż i wklepywanie kremu
• stosowanie balsamu/masła/olejku
• nakładanie masek na twarz
• domowe zabiegi na włosy

Chcąc żyć bardziej świadomie, kupujmy mądrze (czytajmy składy - im ich mniej, tym lepiej) i unikajmy przytłaczającej ilości kosmetyków. Mniej znaczy lepiej, a do tego taniej 😉

Ja od dawna do tego się stosuję. Niestety nie z mojej mądrości, a z lenistwa i niewiedzy. No i moje przeboje alergiczne skutecznie pomagają mi posiadać naprawdę minimum kosmetyków.

Dwufazowy płyn do demakijażu Ziai (inny nie zmywa mi tuszu), tonik i krem samoróbka, peeling kawowy również hand made - uwielbiam. Do tego płukanki ziołowe na włosy - głównie własnoręcznie zebrana pokrzywa (teraz używam naparu z suszonej), nawłoć lub inne dobra z łąki. I tyle. A u Was jak jest z kosmetykami? Wersja mini czy maxi?

Aaaa, a najważniejsze to to, że najlepszym, najtańszym i najzdrowszym lekiem na świetne samopoczucie, uśmiechniętą buzię i piękną cerę jest SEN! Nie zapominajcie o tym!!

 

Jakość ubrań, które noszę

Książka Fortuna po polsku L. Kostrzewskiego 

i P. Mączyńskiego zmusiła mnie do refleksji na temat mody. 

Co prawda jakoś ciężko mi się czytało tę pozycję, może zły czas, nieodpowiednie nastawienie? Niby ciekawe informacje, jak historia czekolady Wedla czy pączków od Biklego, ale dopiero rozdział o garniturach od Turbasy mnie ruszył.

Józef Turbasa to mistrz krawiectwa, artysta, nazywany ambasadorem prawdziwej elegancji. Jego garniturami zachwycał się sam Pierre Cardin, który zaproponował Polakowi pracę na znaczącym stanowisku w swoim domu mody. Turbasa odmówił. Jednak nie to jest istotne. Jakość materiałów, krój, sposób uszycia, to było coś, na co zwrócono uwagę. Wszystko było idealne.

Historia Mistrza, Józefa Turbasy, uświadomiła mi, jak małą wartość przywiązuję do jakości ubrań, które noszę. Podstawą takiego podejścia jest oczywiście zamożność, w moim przypadku z nią słabo. Wiadomo powszechnie, że jaka jakość, taka cena. Stąd wniosek, że coś porządnego, musi swoje kosztować. 

Wszystko to prawda. Oczywiście staram się unikać "szmat" w sieciówkach. W ogóle rzadko robię zakupy. Częściej kupuję ubrania w second handzie, który mam po prostu blisko domu. Choć i to ostatnio rzadko robię. Jasne, że wolałabym kupić rzecz nową i dobrej jakości, bo wtedy miałabym ją na lata. Wiadomo: klasyka zawsze w modzie. Pieniądze zainwestowane w coś porządnego, nie będą złą inwestycją. Tyle, że przy dwójce dzieci i słabej wypłacie, chyba mnie nie stać na ten luksus.  A może się mylę?

Biorąc pod uwagę fakt, że niezbyt często coś sobie kupuję, jeden towar z wyżej półki nie spowoduje głodowania mojej rodziny. A od czegoś trzeba zacząć! Tylko gdzie się udać, chcąc kupić sobie coś porządnego? Drogie sklepy w galeriach często wysoką mają tylko cenę ubrań, z jakością jest już różnie (podobno).  Pytam się więc: no gdzie ja mam iść? Zaczął się czas wyprzedaży, może jednak na coś lepszego mnie stać?

Mój Rok

Wszędzie pełno podsumowań i postanowień

 

Ja jakoś nigdy tego nie robiłam. Jeden rok się kończył, drugi zaczynał i tyle. W tym roku chciałam to zrobić inaczej. Przeanalizować 2018r. i odpowiednio nastawić się na 2019r. Trochę mi nie wyszło.

 

Od razu po świętach zaatakowała mnie gorączka. Potem Juniorek walczył z alergią. Tak się drapał, do krwi, że wsadziłam go do auta i pojechaliśmy na SOR. Tam przyjęli nas na oddział Alergologii i byliśmy tam do 31.12. Po powrocie do domu mój organizm przypomniał o sobie. Wszystko mnie bolało, nawet włosy. Od 2.01. przyjmuję antybiotyk. Od 3.01. Juniorek ma zapalenie oskrzeli i też antybiotyk, żeby mamusi nie nudziło się samej w domu. Przed nami kolejne święta, w domu szpital, więc spędzimy je chyba w swoim towarzystwie. Póki co zdążyłam pokłócić się z A., źle się czuję i nie mam na nic ochoty.

 

Nie mam czasu skupić się na sobie, ale to tylko kwestia czasu. Bo wiem, że to będzie mój rok. Postaram się o to. Do tematu jeszcze wrócę, tylko trochę wyzdrowieję!